Obszar inwestycji znajduje się w północnej części kompleksu szpitalnego przy ulicy
Krzyżowej. Kształtowana zabudowa stanowi rozbudowę istniejącej infrastruktury szpitala.

Projektowany obiekt wpisuje się w charakter dzielnicy Wilda podkreślając kontekst i historię miejsca. Ulica 28 Czerwca 1956 r. jest jedną z głównych osi funkcjonalnych miasta i jednym z głównych traktów komunikacyjnych Wildy. Motywem przewodnim formowania budynku jest relacja pomiędzy strukturą, nawiązującą do historycznych zabudowań, a nowoczesną funkcją projektowanego budynku. Rytmiczne i smukłe pionowe elementy górnych kondygnacji budynku zostały skontrastowane z masywnym podziałem dolnej części budynku. Dwie różne warstwy architektoniczne, tworzą fasadę, która, oglądana w skrótach perspektywicznych, odkrywa swoją trójwymiarowość.

Projekt zakłada odsunięcie północnej elewacji od ulicy w celu zachowania linii drzew
zlokalizowanych wzdłuż granicy działki oraz lepszego doświetlenia kamienic po drugiej
stronie ulicy. Zwarta bryła budynku umożliwia w przyszłości rozbudowę szpitala w
kierunku wschodnim.

Górne kondygnacje budynku zostały w znaczny sposób rozrzeźbione, i nie przewyższają sąsiadującej historycznej zabudowy, wpisując się dzięki temu w kontekst miejsca. Wytworzenie tarasów na dachach niższej części budynku, umożliwiło wprowadzenie dodatkowej przestrzeni rekreacji i odpoczynku dla pacjentów i personelu medycznego.

IDEA
Obszar inwestycji znajduje się w północnej części kompleksu szpitalnego przy ulicy
Krzyżowej. Kształtowana zabudowa stanowi rozbudowę istniejącej infrastruktury szpitala.
Projekt zakłada odsunięcie północnej elewacji od ulicy w celu zachowania linii drzew
zlokalizowanych wzdłuż granicy działki oraz lepszego doświetlenia kamienic po drugiej
stronie ulicy. Zwarta bryła budynku umożliwia w przyszłości rozbudowę szpitala w
kierunku wschodnim.

Działka charakteryzuje się dużym spadkiem terenu wzdłuż ulicy Krzyżowej. Jedna z kondygnacji została zagłębiona w terenie. Górne kondygnacje budynku zostały w znaczny sposób rozrzeźbione, i nie przewyższają sąsiadującej historycznej zabudowy, wpisując się dzięki temu w kontekst miejsca. Wytworzenie tarasów na dachach niższej części budynku, umożliwiło wprowadzenie dodatkowej przestrzeni rekreacji i odpoczynku dla pacjentów i personelu medycznego. Ponadto odsunięcie górnych kondygnacji, dało możliwość otwarcia się wnętrz oddziału dziecięcego na drzewa i krzewy zlokalizowane na tarasie. Zielone tarasy korespondują wizualnie z parkiem znajdującym się na terenie szpitala i powiększają ilość terenów biologicznie czynnych na działce.

Wycięcie narożnika budynku od strony północno-zachodniej umożliwiło wizualne podkreślenie strefy wejściowej i wytworzenie przestrzeni placu wejściowego. Zaprojektowany budynek stanowi kontynuację urbanistyczną i funkcjonalną dla istniejącej zabudowy szpitala, a zaproponowane rozwiązania komunikacyjne nie stanową bariery między projektowanym budynkiem, a zabytkową częścią założenia.  Elewacja budynku została podzielona na dwie części. Elewacja niższych kondygnacji nawiązuje do materiałów elewacyjnych wykorzystanych w zabytkowej części szpitala. Górna część budynku wpisuje się kolorystycznie w otaczającą zieleń, a zastosowane rozwiązania kompozycyjne nadają bryle strzelistego charakteru
 

ROZWIĄZANIA EKOLOGICZNE
Projektowany obiekt spełnia najwyższe standardy ekologicznych budynków. Istotnym
elementem jest pozostawienie szpaleru drzew wzdłuż ulicy Krzyżowej i uzupełnienie
go o nowe nasadzenia. Należy podkreślić, że budynek znajduje się w bliskim
sąsiedztwie przystanku tramwajowego, przez co dostępność do komunikacji publicznej
jest bardzo dobra. Oprócz miejsc postojowych dla samochodów przewidziano miejsca
dla rowerów. Projekt krajobrazu uwzględnia system retencji wody deszczowej i
zapewnia bioróżnorodność biologiczną. Na dachach przewidziano miejsce na
instalację fotowoltaiczną oraz zielone dachy ekstensywne i intensywne. Ponadto w
budynku zaprojektowano taras dla pacjentów i pracowników – miejsca odpoczynku w
otoczeniu zieleni.

WIZJA

Gas Storage Poland i Polska Spółka Gazownictwa to nowoczesne przedsiębiorstwa o bogatych tradycjach. Czerpiąc doświadczenie z ponad 160-letniej historii gazownictwa na ziemiach polskich, nieustannie poszukują innowacyjnych rozwiązań i technologii. Wartości te mają znaleźć swoje odzwierciedlenie w projektowanej architekturze. Projektowany obiekt ma podkreślić powiązanie z historią i tradycją, jednocześnie zachowując współczesny charakter nowoczesnego biurowca. Pamiętając o historii i naszych korzeniach, z odwagą patrzymy w przyszłość idąc w kierunku nowoczesności.

KONCEPCJA

Koncepcja architektoniczna obiektu nawiązuje do kontekstu urbanistycznego. Dwa niezależne funkcjonalnie budynki biurowe połączono wspólnym ceglanym podium z charakterystyczną formą łuku. To ukłon w stronę zabytkowych obiektów Warszawskiej Gazowni, symboliczne nawiązaniem do historii i tradycji obu spółek. Zastosowanie tego samego materiału na fasadzie parteru, schodach i posadzce zagospodarowania terenu sprawia, że budynek wydaje się „wyrastać z kontekstu”. Nowoczesne bryły biurowców oparte na ceglanym podium różnią się między sobą  sposobem kształtowania fasady. Jasny i strzelisty biurowiec GSP stanowi dominantę przestrzenną u zbiegu ulic M. Kasprzaka i J. Bema. Drobne podziały na fasadzie nadają mu lekkości. Niższy i ciemniejszy biurowiec PSG o większych podziałach fasady ma bardziej industrialny charakter. Pomiędzy częścią GSP oraz PSG utworzono wnętrze urbanistyczne, które łączy obiekty stając się atrakcyjnym miejscem spotkań pracowników. Istotnym elementem koncepcji było zachowanie istniejącego drzewostanu i wprowadzenie dużej ilości zieleni. W budynku GSP wprowadzono  zielone tarasy dla pracowników, natomiast w części PSG ceglana podium posiada zintegrowane donice na zieleń pnącą.

KONTEKST
Działka zlokalizowana u zbiegu ulic M. Kasprzaka i J. Bema w bezpośrednim sąsiedztwie graniczy z obiektami zespołu Gazowni Warszawskiej i kościołem św. Stanisława. Nieruchomość znajduje się w strefie śródmieścia funkcjonalnego przy granicy obszaru objętego prawną ochroną konserwatora zabytków. Obszar opracowania objęty jest ustaleniami Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego rejonu Czyste – rejon ulicy Prądzyńskiego.

ZAŁOŻENIA PROJEKTOWE
Projekt zakłada wykorzystanie istniejących wjazdów od strony ul. J. Bema, a także zachowanie przejazdu technicznego od strony terenów PGNiG S.A. Budynek został funkcjonalnie i wizualnie rozdzielony na część GSP i PSG.

UKŁAD FUNKCJONALNY

Dwie odrębne spółki – dwa odrębne budynki. Układ funkcjonalny został oparty na wyraźnym oddzieleniu od siebie dwóch niezależnych spółek, podkreślając ich odrębność i własną tożsamość. Dwie bryły, o różnym wyrazie architektonicznym , połączone ze sobą wspólną, ceglaną podstawą, odzwierciedlają również podziały funkcjonalne budynku. Jasna, lekka część GSP, ciemniejsza, o cięższych proporcjach część PSG oraz ogólnodostępna, wspólna ceglana baza. Budynki biurowe zaprojektowane zostały zgodnie ze współczesnymi standardami. Wygodna siatka konstrukcyjna pozwala na elastyczne kształtowanie wnętrz, w zależności od potrzeb najemcy – zarówno w układach open-space jak i korytarzowych.

MATERIAŁY

Projektując obiekt tak silnie osadzony w kontekście miejsca jakim jest siedziba dawnej Warszawskiej Gazowni, należy czerpać inspiracje z tradycji i łączyć je ze współczesnymi, nowoczesnymi
rozwiązaniami. Naturalną konsekwencją było wpisanie się w charakter miejsca przez zastosowanie materiału występującego w otaczającej zabytkowej zabudowie. Cegła stanowi podstawowy materiał wykończeniowy najniższych elewacji budynków i posadzek przestrzeni zewnętrznych. Osadzenie brył budynków na solidnym, ceglanym fundamencie podkreśla oparcie spółek GSP i PSG na trwałym, bogatym w tradycje fundamencie warszawskiej gazowni. Krzyżowe wiązania cegieł na elewacjach projektowanych budynków nawiązują do elewacji słynnych rotund  stanowiących część dawnej gazowni.

• CZĘŚĆ GSP
  Podział na dwie spółki jest widoczny na elewacjach budynku. Elewacja spółki GSP charakteryzuje się częstszymi pionowymi podziałami elewacji. Metalowe, pionowe panele o jasnej kolorystyce opierają się na module 4,2 m. Układ pionowych żylet został przecięty przez horyzontalne pasy międzykondygnacyjne. Wewnętrzne żaluzje ograniczają ilość promieni słonecznych, gdy jest to konieczne. Ażurowa elewacja, stanowiąca obudowę kondygnacji technicznej, wizualnie wysmukla bryłę części GSP.
• CZĘŚĆ PSG
  Fasada części PSG stanowi wizualnym kontrast dla bryły GSP. Te same materiały elewacyjne, lecz w innej formie i kolorystyce, pozwoliły podkreślić odrębność spółek. Masywne i horyzontalne podziały ciemnej elewacji stoją w wizualnej opozycji do jasnych elementów fasady drugiej spółki. Na stropie ceglanej elewacji przewidziano miejsca na zieleń w donicach i wyjścia na tarasy zlokalizowane we wcięciach płaszczyzny elewacji. Na elewacji zaprojektowano zewnętrzne pionowe markizy okienne ograniczające dostęp promieni słonecznych do wnętrza budynku.

Hala widowiskowo-sportowa Arena wzniesiona została w latach 1972-1974 w północnej części Parku Kasprowicza w Poznaniu, wg projektu mgr inż. arch. Jerzego Turzenieckiego. Jego charakterystyczna forma na rzucie okręgu i nietypowa konstrukcja zwieńczona złocistą powłoką kopuły na stałe wpisała się w krajobraz miasta, czyniąc z Areny nieodłączny element na mapie modernistycznej architektury Poznania.

Zgodnie z projektem technicznym z 1970 roku „budynek miał umożliwiać „organizowanie w nim imprez zarówno typu estradowego jak i sportowego od indywidualnych koncertów kameralnych począwszy aż po występy kilkuset-osobowych zespołów pieśni i tańca”.
Taką też funkcje Arena pełniła przez wiele lat, umożliwiając organizację wydarzeń rangi lokalnej, jak i krajowej. Jednak w wyniku braku planowanych napraw i unowocześnień oraz powstania innych, konkurencyjnych obiektów tego typu w niewielkiej odległości od Poznania, ranga hali uległa znacznemu obniżeniu.
Przedmiotem naszego opracowania jest modernizacja, przebudowa i rozbudowa obiektu wraz z zagospodarowaniem terenu placu manewrowego i części Parku Jana Kasprowicza w Poznaniu. Zmodernizowana Arena powiększy się o jedną nowoprojektowaną kondygnację podziemną. Poziom parkietu hali znajdować się będzie o około 6m niżej niż obecnie – dzięki czemu możliwe jest zaprojektowanie kolejnych, dodatkowych trybun.

Po przebudowie obiekt pomieści około 9 200 widzów – w tym 6 100 na miejscach stałych. W jego wnętrzu możliwe będzie organizowanie imprez sportowych krajowych i międzynarodowych najwyższej rangi (Mistrzostwa Polski, Mistrzostwa Europy) w trzech podstawowych dyscyplinach sportowych: piłka ręczna, piłka siatkowa, koszykówka oraz innych, wymagających boiska o podobnej wielkości (np. tenis ziemny, tenis stołowy, badminton, futsal, sporty walki).
Oprócz imprez sportowych w Arenie możliwe będzie organizowanie widowisk takich jak przedstawienia teatralne, widowiska operowe, seanse filmowe, koncerty rockowe i klasyczne. Ponadto w zmodernizowanym budynku możliwe będzie organizowanie kongresów, zjazdów plenarnych, wystaw i targów. Atrakcyjność obiektu podnosić będą funkcje dodatkowe dostępne podczas trwania imprez jak i na co dzień – usługi gastronomiczne, rekreacyjne, sportowe oraz handel.

W ramach inwestycji w sąsiedztwie Hali Arena powstanie także budynek administracyjny, a w kolejnym etapie prac 3-kondygnacyjny parking podziemny. Wysoka jakość zastosowanych materiałów, nowatorskie rozwiązania z zakresu projektowania miejskich parków i placów, działania pro-ekologiczne w sposobie zagospodarowania terenu to zagadnienia priorytetowe dla planowanej przebudowy.

Pracę nad projektem modernizacji  i przebudowy biurowca rozpoczęliśmy w 2016 roku. Projekt obejmował zarówno główną bryłę budynku jak i kompleksowe zagospodarowanie terenu – przebudowę parkingów, budowę budynku portierni, śmietników i wiat rowerowych. Nową formę uzyskało także ogrodzenie inwestycji – żelbetowy mur z ażurowymi fragmentami aluminiowych żyletek jest elementem spajającym zagospodarowania terenu i architekturę budynku.

W początkowej fazie prac budowlanych trzy kondygnacyjna, istniejąca bryła została pozbawiona osłonowych ścian zewnętrznych oraz ścian wewnętrznych. Odsłoniono tym samym konstrukcyjny szkielet budynku. W połowie 2018 roku rozpoczęto montaż szklanych paneli fasadowych, okładzin kompozytowych i prefabrykowanych modułów z betonu GRC. Nowe elewacje biurowca nadały mu odmieniony, nowoczesny charakter.

Poza częścią kubaturową projekt obejmował także kompleksowe opracowanie w zakresie wnętrz – od fazy koncepcji po szczegółowy projekt wykonawczy. Wnętrza biurowca cechują wysokiej jakości materiały, a ideą było stworzenie prostych, eleganckich, monochromatycznych wnętrz przełamanych ciepłem naturalnego drewna. Forma architektoniczna przyczyniła się zastosowania surowych i nowoczesnych rozwiązań materiałowych jak beton, szkło oraz metal, zestawionych z ponadczasowością drewna orzechowego. Całość dopełnia zieleń w postaci ogrodu wertykalnego zawieszonego nad przestrzenią holu głównego.

Konkurs ogłoszony przez pracownię CDF Architekci miał wyłonić najlepsze prace, które odpowiedzą na potrzeby użytkowników dziedzińca kompleksu biurowego UBIQ34. Na konkurs wpłynęło 41 prac z całej Polski. Sąd konkursowy obradował 07.12.2018 w składzie: arch. Karol Fiedor, założyciel pracowni CDF Architekci, Przewodniczący Wielkopolskiej Izby Architektów RP; arch. Przemo Łukasik, współzałożyciel pracowni Medusa Group, arch. Bartosz Małecki – partner w pracowni CDF Architekci, arch. wnętrz Adam Pulwicki – założyciel pracowni Pulva. Jury wyłoniło 6 prac, które zostały nagrodzone pieniężnie. Ponadto dwie nagrody specjalne: możliwość odbycia stażu w naszej pracowni oraz nagrodę “Fotel od Grupy Nowy Styl” trafiły do zdobywczyni pierwszego miejsca – Joanny Targowicz.

Z opisu autorskiego:  “Kumiki to nazwa japońskich drewnianych, przestrzennych układanek logicznych, które w głównej mierze były inspiracją do stworzenia projektu zespołu mobilnych mebli wypełniających przestrzeń dziedzińca. Celem projektu, oprócz nadania funkcji siedziska, stolików oraz leżanek, jest element zabawy formą, możliwość tworzenia nieograniczonej ilości struktur. (…) Moduły zostały stworzone z materiału recyklingowego – PET. Obecnie nadprodukcja plastiku to problem na skalę światową. Przetworzony polietylen daje możliwość wykonywania mebli poprzez wtryskiwanie materiału do wcześniej przygotowanych form. (…) Półprzeźroczyste obiekty mogą stać się dodatkowym elementem oświetlenia dziedzińca. (…) Moduły, które poza funkcją siedziska dają możliwość tworzenia nieograniczonej liczby przestrzennych struktur. Do produkcji modułów projekt zakłada wykorzystanie do recyklingowanego materiału PET . Zróżnicowana powierzchnia brył umożliwia przyjmowanie wygodnych pozycji, sprawia wrażenie lekkości i miękkości formy.”

W ocenie sądu konkursowego: “Praca nr 33 >Kumiki< w konsekwentny i wyrazisty sposób rozwiązała problem siedziska. Zaproponowana, abstrakcyjna forma, o amorficznych kształtach pozwala na tworzenie różnych kompozycji przestrzennych, dostosowując się do nieokreślonych scenariuszy użytkowych. Powtarzalność elementu, z którego tworzyć będzie można w przyszłości różne formy siedzisk, w zamierzony sposób kontrastować ma z historycznym kontekstem dziedzińca. Forma siedziska nie daje jednego rozwiązania na zajęcie pozycji siedzącej, pozwalając użytkownikowi usiąść czasem bardziej naturalnie, przycupnąć lub nawet zająć pozycje bardziej swobodną i relaksującą pozycję. Pozwala również użytkownikom łączyć się z w grupy lub w zależności od potrzeb tworzyć oderwane od siebie, niezależne ławki. Zaproponowany przez autorów kształt daje szansę ustawiania siedzisk na nierównej powierzchni dziedzińca, gwarantując jego stabilność. W opinii sądu, forma siedziska może się skalować, łatwo przenosić i składować, a czasem może pełnić inną funkcję, nie związaną tylko i wyłącznie z siedzeniem. To dobry i uniwersalny projekt.”

Budynek zaprojektowany przy ul. Winiarskiej 40 w Poznaniu tworzy mocno rozrzeźbiona, jasna bryła. Jej kształt to wynik obowiązującej linii zabudowy oraz biegnącej przez działkę infrastruktury technicznej. W budynku zaprojektowano 49 mieszkań o różnorodnej strukturze. Wraz z kondygnacją rośnie średnia powierzchnia mieszkań – od niewielkich kawalerek na parterze, po czteropokojowe apartamenty z dużymi tarasami na najwyższej kondygnacji. To jej nieregularny obrys formuje ciekawy światłocień i nadaje obiektowi indywidualny charakter.  Towarzysząca projektowi zasada negatywu wpłynęła na zastosowanie materiałów o zróżnicowanej fakturze i kolorystyce. Projektowane loggie dają wrażenie wydrążonych w bryle kubatur, a stonowana kolorystyka materiałów uzupełnia zielony krajobraz okolicy – najpiękniejszego poznańskiego Parku Sołackiego. Duża różnica wysokości terenu na działce pozwoliło na dyskretne usytuowanie wjazdu i zminimalizowanie długości rampy.  Łącznie budynek posiada 8 kondygnacji – 2 podziemne oraz 6 nadziemnych. Wysokość budynku - zaliczona do kategorii średniowysokiej, stanowi harmonijne uzupełnienie między wysoką a niską zabudową w układzie urbanistycznym okolicy. Strona inwestycji:  www.constructa.com.pl/winiarska-40