W każdej bez wyjątku kulturze ceremonia pochówku stanowi jeden z najważniejszych rytuałów kształtujących i definiujących tak indywidualną jak i zbiorową tożsamość. Wspólną dla różnorodnych form ceremonii jest świadomość roli właściwego pożegnania i ochrony przed zapomnieniem tych, którzy odeszli. Architektura miejsc pochówku i pamięci odgrywa szczególną rolę w kształtowaniu tego procesu. Wyzwaniem projektowym jest znalezienie kompromisu pomiędzy semantyką owej przestrzeni, pełną emocji i treści symbolicznych, a pragmatyczną koniecznością realizacji programu użytkowego. Opracowanie koncepcji rozbudowy kaplicy cmentarnej na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie stanowiło właśnie takie wyzwanie.
Projektowany budynek biurowo-usługowy usytuowany jest w historycznym centrum miasta Bydgoszczy. Na istniejącą zabudowę składają się kamienice mieszkalne w zabudowie pierzejowej oraz wolnostojące gmachy użyteczności publicznej z przełomu XIX i XX w. Dominantą przestrzenną w analizowanym obszarze jest neogotycki kościół pw. św. Andrzeja Boboli.
Schemat kompozycyjny budynku jest przejrzysty, wynika z charakteru zastanego układu urbanistycznego oraz istniejącej zabudowy. Kubaturę obiektu określają wytyczone linie zabudowy, wzdłuż ulic Magdzińskiego, Przy Zamczysku oraz Plac Kościeleckich. Domknięcie kwartału części biurowej zaowocowało wytworzeniem dziedzińca o prywatnym charakterze. Wycofanie linii zabudowy ostatniej kondygnacji wizualnie zmniejsza wysokość budynku w celu właściwego zespolenia tkanki historycznej i projektowanej.
Zaproponowano współczesną formę architektoniczną, adekwatną do projektowanej funkcji obiektu. Czytelny układ kompozycyjny, związany z programem funkcjonalnym, dopełniony jest przez wyważone proporcje brył budynku. Wydzielone funkcjonalnie części: biurowo-administracyjna i serwerowni zostały ujednolicone stylistycznie w celu zachowania spójności projektowanej architektury.
Głównym materiałem zewnętrznej powłoki budynku jest blacha stalowa perforowana o wysokim procencie prześwitu (ok. 70%). W części biurowej, przy fasadzie szklanej, możliwe jest składanie poszczególnych modułów blachy w celu pełnej penetracji światła słonecznego (lub jego ograniczenia przy „zamkniętej” elewacji). Budynek serwerowni zaopatrzono w moduły stałe, z możliwością urozmaicenia zielenią pnącą.
Fasady szklane pomieszczeń biurowych w systemie przesuwnym umożliwiają dostęp do przestronnego tarasu od strony południowej oraz balkonu, w formie pomostu technicznego, od strony północnej. System podwójnej fasady, naturalnie wentylowanej, zapewnia lepszą kontrolę nad nadmiernym promieniowaniem słonecznym oraz wpływa na polepszenie komfortu akustycznego wnętrza.
Budynek hotelowo-apartamentowy zlokalizowany jest w historycznej tkance miejskiej. Forma obiektu jest prosta, nie konkuruje z sąsiadującym, neogotyckim kościołem. Zastosowanie nowoczesnych materiałów zapewnia najwyższą jakość a dopracowany detal tworzy ciekawy rysunek elewacji.
Prostopadłościenna, regularna bryła budynku stanowi nawiązanie do sąsiadującej zabudowy usługowej. Racjonalnie kształtowany plan kondygnacji zapewnia maksymalną elastyczność aranżacji powierzchni najmu i znajduje swoje odzwierciedlenie w zewnętrznej formie obiektu. Przeszklenia fasady umożliwiają optymalny dostęp do światła dziennego w przestrzeni biurowej. Funkcje uzupełniające, w postaci sanitariatów, zapleczy socjalnych i pionów komunikacyjnych, zlokalizowano w żelbetowym trzonie budynku. W narożnikach obiektu umiejscowiono dwukondygnacyjne ogrody zimowe dostępne z przestrzeni biurowej.
Ściany budynku pokryto szklano-aluminiową fasadą z elementami drewnianej stolarki, urozmaicającej wygląd elewacji. W celu zapewnienia maksymalnego komfortu użytkowania i poprawy bilansu cieplnego budynku, moduły szklanej fasady uzupełniono systemem automatycznie sterowanych żaluzji przeciwsłonecznych. Interaktywnie kształtowane elementy fasady determinują zmienny rysunek elewacji i stanowią główny element identyfikacji wizualnej obiektu.
Inwestycja zlokalizowana przy jednej z najważniejszych ulic handlowo-usługowych w Poznaniu – ul. Głogowskiej. Projekt budynku biurowego respektuje wymagania zawarte w wydanych warunkach zabudowy, uwzględniające odtworzenie i kontynuację pierzejowej zabudowy ulicy Głogowskiej. Wysokość obiektu jest dostosowana do wysokości przeciwległego budynku mieszkalnego oraz zgodna z docelową wizją rewitalizacji ulicy. Kubaturę obiektu wyznaczają obowiązujące linie zabudowy ulic Głogowskiej i Górki. Domknięcie kwartału zaowocowało wytworzeniem przestronnego dziedzińca o półprywatnym charakterze.
Program użytkowy obiektu przewiduje parking podziemny na dwóch poziomach, funkcje handlowe i gastronomiczne w parterze oraz 6 kondygnacji biurowych z ogólnodostępnymi tarasami. Szerokość traktów powierzchni biurowych wyznaczone zostały w oparciu o przeprowadzoną analizę doświetlenia budynku. Cztery niezależne piony komunikacyjne ułatwiają podział powierzchni kondygnacji na poszczególnych najemców. Istotnym czynnikiem organizacji przestrzeni jest możliwość wydzielenia zarówno wygodnych powierzchni typu open- space jak i pomieszczeń gabinetowych. Parter przeznaczony pod powierzchnie handlowo-usługowe został wyraźnie oddzielony stylistycznie od kondygnacji powtarzalnych biur. Bezpośrednie wejścia wzdłuż ulicy Głogowskiej ułatwiają dostęp do obiektów handlowych, kreując jednocześnie śródmiejski charakter projektowanej zabudowy.
Budynek mieszkalny usytuowany jest w historycznej dzielnicy miasta Poznania Łazarzu. Na istniejącą zabudowę o charakterze pierzejowym składają się kamienice z przełomu XIX i XX w. oraz powojenne budynki uzupełniające tkankę urbanistyczną. Zwarta zabudowa dzielnicy wykazuje liczne braki w strukturze kwartałów. Cały obszar znajduje się w strefie ochrony konserwatorskiej.
W najbliższym sąsiedztwie terenu inwestycji, przy ul. Gąsiorowskich 4, znajdują się 6-kondygnacyjne kamienice. Zaprojektowany obiekt to 8-mio kondygnacyjna bryła na planie rozbudowanego prostokąta. Uzupełnia ona zabudowę pierzejową ulicy Gąsiorowskich, uwzględniając przy tym planowane przedłużenie ulicy Małeckiego. Charakterystyczne dziedzińce nadają obiektowi formę nawiązującą do zabudowy pobliskiej ulicy Śniadeckich. Pozwoliło to na utworzenie przyjaznej przestrzeni wspólnej, zapewniając tym samym odpowiednie nasłonecznienie mieszkań. Czytelny układ kompozycyjny, związany z uzupełnieniem brakującej tkanki urbanistycznej, dopełniony jest przez wyważone proporcje całej bryły budynku. Współczesną formę charakteryzuje ograniczony zasób detali architektonicznych, eleganckie proporcje podziałów elewacyjnych oraz wysoka jakość zastosowanych materiałów.
