Konkurs ogłoszony przez pracownię CDF Architekci miał wyłonić najlepsze prace, które odpowiedzą na potrzeby użytkowników dziedzińca kompleksu biurowego UBIQ34. Na konkurs wpłynęło 41 prac z całej Polski. Sąd konkursowy obradował 07.12.2018 w składzie: arch. Karol Fiedor, założyciel pracowni CDF Architekci, Przewodniczący Wielkopolskiej Izby Architektów RP; arch. Przemo Łukasik, współzałożyciel pracowni Medusa Group, arch. Bartosz Małecki – partner w pracowni CDF Architekci, arch. wnętrz Adam Pulwicki – założyciel pracowni Pulva. Jury wyłoniło 6 prac, które zostały nagrodzone pieniężnie. Ponadto dwie nagrody specjalne: możliwość odbycia stażu w naszej pracowni oraz nagrodę “Fotel od Grupy Nowy Styl” trafiły do zdobywczyni pierwszego miejsca – Joanny Targowicz.

Z opisu autorskiego:  “Kumiki to nazwa japońskich drewnianych, przestrzennych układanek logicznych, które w głównej mierze były inspiracją do stworzenia projektu zespołu mobilnych mebli wypełniających przestrzeń dziedzińca. Celem projektu, oprócz nadania funkcji siedziska, stolików oraz leżanek, jest element zabawy formą, możliwość tworzenia nieograniczonej ilości struktur. (…) Moduły zostały stworzone z materiału recyklingowego – PET. Obecnie nadprodukcja plastiku to problem na skalę światową. Przetworzony polietylen daje możliwość wykonywania mebli poprzez wtryskiwanie materiału do wcześniej przygotowanych form. (…) Półprzeźroczyste obiekty mogą stać się dodatkowym elementem oświetlenia dziedzińca. (…) Moduły, które poza funkcją siedziska dają możliwość tworzenia nieograniczonej liczby przestrzennych struktur. Do produkcji modułów projekt zakłada wykorzystanie do recyklingowanego materiału PET . Zróżnicowana powierzchnia brył umożliwia przyjmowanie wygodnych pozycji, sprawia wrażenie lekkości i miękkości formy.”

W ocenie sądu konkursowego: “Praca nr 33 >Kumiki< w konsekwentny i wyrazisty sposób rozwiązała problem siedziska. Zaproponowana, abstrakcyjna forma, o amorficznych kształtach pozwala na tworzenie różnych kompozycji przestrzennych, dostosowując się do nieokreślonych scenariuszy użytkowych. Powtarzalność elementu, z którego tworzyć będzie można w przyszłości różne formy siedzisk, w zamierzony sposób kontrastować ma z historycznym kontekstem dziedzińca. Forma siedziska nie daje jednego rozwiązania na zajęcie pozycji siedzącej, pozwalając użytkownikowi usiąść czasem bardziej naturalnie, przycupnąć lub nawet zająć pozycje bardziej swobodną i relaksującą pozycję. Pozwala również użytkownikom łączyć się z w grupy lub w zależności od potrzeb tworzyć oderwane od siebie, niezależne ławki. Zaproponowany przez autorów kształt daje szansę ustawiania siedzisk na nierównej powierzchni dziedzińca, gwarantując jego stabilność. W opinii sądu, forma siedziska może się skalować, łatwo przenosić i składować, a czasem może pełnić inną funkcję, nie związaną tylko i wyłącznie z siedzeniem. To dobry i uniwersalny projekt.”